διασταυρώσεις #3

Το Σαπούνι του Francis Ponge είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Τι έχει να πει ο καλλιτέχνης για το κερί, το ξύλο, τον πηλό, το δέρμα και τη στάχτη; Τι έχει να μας πει το υλικό για την ύπαρξή του; Ο Χριστόφορος Μαρίνος συνομίλησε με την Πάκυ Βλασσοπούλου, την Αναστασία Δούκα, την Μαλβίνα Παναγιωτίδη, τον Κώστα Ρουσσάκη και την Μαρία Τσάγκαρη για τις ποικίλες εκφάνσεις της υλικότητας και τη σημασία της ύλης στη δουλειά τους. Οι καλλιτέχνες κλήθηκαν να σχολιάσουν, μεταξύ άλλων, μια θέση της Giuliana Bruno: «Η υλικότητα είναι ένα αρχείο σχέσεων και μεταμόρφωσης».

Η Πάκυ Βλασσοπούλου (1985, Αθήνα) ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Η δουλειά της συνομιλεί με την παράδοση της γλυπτικής, με ζητήματα χώρου, αντικειμένου, χρηστικότητας, σωματικής εμπειρίας. Έχει δουλέψει κατά καιρούς με θέματα που έχουν να κάνουν με την κατασκευή της γνώσης, την ιστορικοποίηση, το ερείπιο και αντιμνημείο, ενώ τον τελευταίο καιρό ασχολείται με το ζήτημα παροχής υπηρεσιών στον σύγχρονο κόσμο διερευνώντας τον ρόλο της φροντίδας και της φιλοξενίας. 

Επιλεγμένες συνεργασίες, εκθέσεις, προγράμματα υποστήριξης και φιλοξενίας καλλιτεχνών: International Studio & Curatorial Program (ISCP), Νέα Υόρκη, «Phenomenon 3», The Association Phenomenon and the Kerenidis Pepe Collection, Ανάφη· ARTWORKS- Πρόγραμμα Υποστήριξης Καλλιτεχνών Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος· WHW Akademija, Ζάγκρεμπ, Κροατία, «The Equilibrists», Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ και New Museum, Μουσείο Μπενάκη, Αθήνα, «AIR Residency Antwerpen», Αμβέρσα, Βέλγιο, «Reverb: New Art from Greece», School of the Museum of Fine Arts, Βοστώνη, «A Thousand Doors», ΝΕΟΝ και Whitechapel Gallery, Γεννάδειος Βιβλιοθήκη, Αθήνα. Από το 2012, μαζί με την Χρυσάνθη Κουμιανάκη και τον Κοσμά Νικολάου, λειτουργούν τον ανεξάρτητο καλλιτεχνικό χώρο 3 137, στην Αθήνα.

H Αναστασία Δούκα (1979, Αθήνα) ζει στην Αθήνα. Εργάζεται κυρίως με γλυπτικά μέσα. Πιστεύει πως οτιδήποτε κατασκευασμένο μπορεί να σπάσει και να ανακατασκευαστεί προκειμένου να σπάσει ξανά (ή τουλάχιστον έχει τη δυνατότητα). Είναι απόφοιτος του School of the Art Institute of Chicago και του Μεταπτυχιακού Προγράμματος Ψηφιακές Μορφές Τέχνης της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. Έχει βραβευτεί με τα Toby Devan Lewis Fellowship (Σικάγο, 2014) και βραβείο ΔΕΣΤΕ (Αθήνα, 2011). Έχει υπάρξει προσκεκλημένη εικαστικός: Fondation d’ Entreprise Hermès, Παρίσι, Skowhegan School of Painting and Sculpture, Νέα Υόρκη, Yaddo Colony, Nέα Υόρκη και Salzburg International Academy. Πρόσφατες εκθέσεις περιλαμβάνουν: «The same river twice», Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ και New Museum, Μουσείο Μπενάκη, Aθήνα, «It would go», Klowden Mann, Λος Άντζελες, «Les mains sans sommeil», Palais  de Tokyo, Παρίσι.

Η Μαλβίνα Παναγιωτίδη (1985, Αθήνα) ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Σπούδασε αρχιτεκτονική στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας και στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα «Art in Context» στο Universität der Künste στο Βερολίνο. Έχει βραβευτεί με το Πρόγραμμα Υποστήριξης Καλλιτεχνών Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος (2018) και με το Έπαθλο Σπυρόπουλου (2016). Επιλέγμενες εκθέσεις: «Gone today, here tomorrow», Annex M-Μέγαρο Μουσικής (Αθήνα), «Ψυχοσάββατο- Μέρος II», Rodeo Gallery (Πειραιάς), «Αστερισμοί στο χώμα», ΝΕΟΝ & Εφορεία Αρχαιοτήτων Κυκλάδων, Κτίριο Αρχαιολογικής συλλογής Κουφονησίου, «It was evening all afternoon», You cannot hide for more than seven years curatorial venture (Αθήνα), «The Equilibrists», Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ & New Museum, Μουσείο Μπενάκη (Αθήνα), «Hypnos Project», Στέγη Ιδρύματος Ωνάση (Αθήνα), «The predictions of a one-night king», Chalet Society (Παρίσι),«A monument for the first homosexual emancipation movement», HKW(Βερολίνο). 

Ο Κώστας Ρουσσάκης γεννήθηκε το 1971 στο Μοσχάτο. Σπούδασε γλυπτική στην ΑΣΚΤ, στο εργαστήριο του Γιώργου Λάππα. Η δουλειά του αφορά στη δημιουργία συνθηκών θέασης του χώρου, των πλαισίων, του εαυτού και του άλλου και συνήθως παίρνει τη μορφή εφήμερων γλυπτών μεγάλης κλίμακας, γλυπτικών εικόνων και χρηστικών αντικειμένων. Έχει πραγματοποιήσει τρεις ατομικές εκθέσεις, δύο στην γκαλερί Elika (2017, 2013) και μία στο υπαίθριο γήπεδο μπάσκετ του Μοσχάτου (2007). Έχει πάρει μέρος, μεταξύ άλλων, στις εκθέσεις: «Collectanea», Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδος, «a.O. – b. c.», State of Concept (2020), «Αστερισμοί στο Χώμα», Αρχαιολογική Συλλογή Κουφονησίου – ΝΕΟΝ, «Stopping Point», Daily Lazy (2018), «(Im)material Gestures», Fondazione Sandretto Re Rebaudengo (2016), «Dirty Linen», Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ – Μουσείο Μπενάκη, «Πυροτεχνήματα εκτός εποχής – Ριβιέρα», Θερινός Κινηματογράφος Ριβιέρα (2015), «Ο Μαγικός Κύκλος», Loraini Alimantiri Gazon Rouge (2012), «Προθήκες Θαυμάτων», Zone-D, (2010), «Heaven – 2η Μπιενάλε της Αθήνας», Πλατεία Νερού Παλαιό Φάληρο (2009), «Damien Hirst», Φροντιστήριο στο Παλαιό Φάληρο (2007).

Η Μαρία Τσάγκαρη (1981, Πειραιάς) ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Σπούδασε Συντήρηση και Aποκατάσταση Αρχαιοτήτων και Έργων Τέχνης στο ΤΕΙ Αθηνών από όπου αποφοίτησε το 2005 με την πτυχιακή της εργασία για το έργο του Αλέξη Ακριθάκη. Εργάστηκε ως συντηρήτρια στην Εθνική Πινακοθήκη – Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου, Αθήνα και σε ιδιωτικές συλλογές. Το 2006 συνέχισε τις σπουδές της στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας. Το 2007-2008 με υποτροφία του ιδρύματος ΙΚΥ φοίτησε στη Facultad de Βellas Αrtes στη Μαδρίτη. Αποφοίτησε από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών το 2010 και συνέχισε τις σπουδές της στο Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Εικαστικών Τεχνών, από όπου αποφοίτησε το 2012. Από το 2012 συνεπικουρεί στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Έχει παρουσιάσει τη δουλειά της σε διεθνείς εκθέσεις και έχει κερδίσει τρία βραβεία, μεταξύ των οποίων το βραβείο του Γαλλο-Ελληνικού οργανισμού HYam για την Νέα Καλλιτεχνική Σκηνή της Μεσογείου (Παρίσι, 2014). Μεταξύ των εκθέσεων στις οποίες έχει συμμετάσχει συγκαταλέγονται: «AQUA, Contemporary Artists and Water Issues», SESC Belenzinho, Σάο Πάολο, Βραζιλία, «Château de Penthes», Γενεύη, «STANDART», 1st Triennial of Contemporary Art, Αρμενία, «Coup de Ville», Triennial of Contemporary Architecture, Βέλγιο, «4th Biennale of Contemporary Art, Everywhere but now», Θεσσαλονίκη, «A fresh, Μια νέα γενιά Ελλήνων καλλιτεχνών», Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Αθήνα.