Εκθεσεις

και λοιπόν τι;

1993, φωτό Ντίνος Σαδίκης. Στην κορυφή του Προφήτη Ηλία, πάνω από το χωριό Καλλιθέα, Ηράκλειο. Στα τύμπανα ο Στέλιος, κάτοικος Καλλιθέας, ελαιοπαραγωγός και αγρότης. Τα χωράφια και το οίκημα ανήκαν στην οικογένειά του.

Καλλιτέχνες:

Κωνσταντίνος Χατζηνικολάου, Απόστολος Βασιλόπουλος

Εγκαίνια:

8 Οκτωβρίου, 19:00

Διάρκεια:

9 Οκτωβρίου-19 Δεκεμβρίου 2025

Επιμέλεια:

Μαρία-Θάλεια Καρρά

Υπεύθυνη παραγωγής:

Μαντώ Ψαρέλλη

Βοηθός παραγωγής:

Σωτήρης Βουγιατζής

Επικοινωνία:

Ειρήνη Φουντεδάκη

Τεχνική εγκατάσταση:

Wave LTD

Μοντάζ οπτικοακουστικού υλικού:

Δήμητρα Κονδυλάτου

Συμπληρωματικές απομαγνητοφωνήσεις:

Καρολίνα Κακοταρίτη, Κατερίνα Καζάζη, Stefa Gosiewski

Αρχειακό υλικό Εν Πλω:

Ντίνος Σαδίκης, Νίκος Σκαρέντζος

Ευχαριστίες:

Γιώργος Κραββαρίτης

Ένα έργο σε εξέλιξη των Κωνσταντίνου Χατζηνικολάου και Απόστολου Βασιλόπουλου

Τρεμάμενα φώτα, κινούμενες εικόνες, διαθλώμενες, φευγαλέες οπτασίες της επιθετικής τρυφερότητας αυτής της πόλης, των ηχητικών της αντηχήσεων και μιας παρέας φίλων που κάνουν θόρυβο. Και λοιπόν τι;

Η έκθεση Και λοιπόν τι; γεννιέται από δέκα χρόνια έρευνας, αναζητώντας τα ίχνη της μουσικής έκρηξης, των ζωών, της διάλυσης και της επακόλουθης αποδιοργάνωσης των Εν Πλω, ενός ελληνικού ροκ συγκροτήματος που κυκλοφόρησε μόνο έναν δίσκο και έδωσε μία ζωντανή συναυλία. Ο Κωνσταντίνος Χατζηνικολάου και ο Απόστολος Βασιλόπουλος, την τελευταία δεκαετία, συγκέντρωναν αρχειακό υλικό, έπαιρναν συνεντεύξεις από τα εναπομείναντα μέλη του συγκροτήματος (ριζικά ήρεμα πια, αφοσιωμένα στους κήπους τους με τον καιρό), αναζητούσαν πηγές, κρατούσαν σημειώσεις, άκουγαν, κατέγραφαν. Αυτή η παράλληλη αναζήτηση θρέφει τη δική τους φιλία, η οποία με τη σειρά της αποτελεί κεντρικό μέρος αυτής της αφήγησης. Η έκθεση αφορά εξίσου αυτούς, το κοινό τους όραμα, τη φιλία τους – ή τις βαθιά αισθητές, αόρατες ορμές που οδηγούν τον καθένα στο να φτιάξει, κάτι. Η διαδικασία της δημιουργίας, και η δημιουργία της δημιουργίας, είναι έντονα παρούσα σε αυτό το έργο, ανεξάρτητα αν πρόκειται για έναν δίσκο ή μια ταινία, ή ακόμη για το εννοιολογικό βρόχο μιας έκθεσης για μια ταινία για ένα συγκρότημα. Η πρόθεση, και η αναπαραστατική της αντανάκλαση στον κόσμο, παραμένει πορώδης, γεμάτη κενά και ρωγμές. Κι έτσι, οι κινούμενες εικόνες που φωτίζουν την έκθεση: ακολουθίες αρχειακής τεκμηρίωσης, φορητές κάμερες, Super 8, Video 8, MiniDV, αποσπάσματα από την ελληνική τηλεόραση, που υπαινίσσονται, επιμένουν, ερευνούν, εμφανίζονται ακατέργαστα, τραχιά μονταρισμένα, σαν τη θρυμματισμένη γραμμή αφήγησης μιας ιστορίας που ακόμη δεν έχει ειπωθεί.

Θεωρημένο ως ακουστικό ορόσημο, το μοναδικό άλμπουμ των Εν Πλω συνέδεσε πολυεπίπεδες μουσικές αναφορές, συμπυκνώνοντας την όξινη ευθραυστότητα μιας φτωχής ακόμη πόλης, κακοχτισμένης, που ταλαντευόταν μπρος και πίσω, άγαρμπα εκσυγχρονιζόμενης, σε μια τεταμένη πολιτική στιγμή της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Οι κινούμενες εικόνες μιλούν για μια υπόγεια σκηνή ακόμη αφομοίωτη, όπου οι δημιουργικές ορμές φλέρταραν με τα πολιτικά περιθώρια. Σήμερα είμαστε καλά εξοικειωμένοι με την ταραχή, ακόμη και με τη βία (σε έναν κόσμο κορεσμένο πια από τρόμο και επιθετικότητα), περιτυλιγμένη, τυλιγμένη στο χρυσό, εμπορευματοποιημένη, στολισμένη, ακριβώς έτσι. Μα τι γίνεται με μια εποχή όπου το σκοτάδι παρέμενε άβολα κοντά στην άκρη, πιο κοντά απ’ όσο νομίζαμε, στο διπλανό σπίτι; Τι γίνεται με μια όχι τόσο μακρινή, αλλά ούτε και τόσο κοντινή στιγμή, όταν οι σκιές σιγόβραζαν πίσω από κλειστές πόρτες, έτοιμες να ξεχειλίσουν; Όταν όσοι μιλούσαν από τα περιθώρια δεν κεφαλαιοποιούνταν, δεν εμπορευματοποιούνταν, αλλά ωθούνταν ακόμα πιο πέρα στο χείλος – πώς αντηχούν σήμερα οι κραυγές τους; Συνεχίζουν άραγε να μας συγκινούν;

Ο εκθεσιακός χώρος, φωτισμένος από αντανακλάσεις, χρησιμοποιεί την κινηματογραφική μορφή του χρόνου για να μιλήσει για την ίδια του τη ροή. Το Και λοιπόν τι; είναι φευγαλέο σαν το παρελθόν, κι όμως ακτινοβολεί. Μια συλλογή εικόνων που προσπαθούν να συνθέσουν την άπιαστη ιστορία ενός φαντασματικού συγκροτήματος που εμφανίστηκε και χάθηκε, και το ονειρικό πόθο του να φτιάχνεις μουσική, μια ηχητική αποτύπωση μιας συγκεκριμένης ιστορικής στιγμής, τον επίμοχθο αγώνα της μνήμης, της φιλίας, αλλά κυρίως τον μελαγχολικό βόμβο της αποτυχίας. Όπως ρωτούν και οι στίχοι ενός τραγουδιού των Εν Πλω: «Πού πήγαν όλοι οι φίλοι μας; Πού χάθηκαν; Πώς θα τελειώσει αυτή η κραυγή;» Βλέπουμε τα μέλη του συγκροτήματος νέα, θρασύτατα, προκλητικά, και έπειτα πάλι ήσυχα, μεγαλύτερα, μόνα, πληγωμένα από τη ζωή, αποδεχόμενα τη φθορά της. Αυτή είναι μια ιστορία για τη μουσική, τους δρόμους, την πολιτική, το υπόγειο, και τον χρόνο που γλιστρά ανάμεσα στα δάχτυλά μας. Μα, πάνω απ’ όλα, είναι μια ιστορία για μια στιγμή όπου τα ηλεκτρικά όνειρα άνθισαν και πέθαναν, αφήνοντας μονάχα στάχτες.

Δημόσιο πρόγραμμα έκθεσης

Σάββατο, 18 Οκτωβρίου 2025, 16:00  | Ξενάγηση έκθεσης από τον Απόστολο Βασιλόπουλο

Σάββατο, 15 Νοεμβρίου 2025, 16:00 | Ξενάγηση έκθεσης από τον Κωνσταντίνο Χατζηνικολάου

Τετάρτη, 3 Δεκεμβρίου 2025, 20:00 | Listening session με το μοναδικό album των Εν Πλω

Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2025, 16:00 | Ξενάγηση έκθεσης από τη Μαρία-Θάλεια Καρρά