melting snow as if in a room

Το χιόνι είναι αθόρυβο, ένα ανεπαίσθητο μούδιασμα που μονώνει τον περιβάλλοντα χώρο. Λεπτά κρύσταλλα συσσωρεύονται και μετατρέπουν την ορατότητα σε μία λευκότητα που μας τυφλώνει. Άξαφνα (σαν να) λιώνει, εξαφανίζεται, υποχωρεί από το πεδίο της όρασης και της συνείδησης. Κι εμείς, ανάμεσα σε νιφάδες μνήμης, λαχταρούμε τον επόμενο κύκλο του.

Ο Ανδρέας Ράγκναρ Κασάπης και ο Κωνσταντίνος Χατζηνικολάου απαντούν σε όμοια ερωτήματα χρησιμοποιώντας διαφορετικά μέσα. Κάθε έργο είναι ένας μικρός θρίαμβος απέναντι στην μοναχική αναζήτηση της φόρμας, την υπόνοια της απουσίας της και την αποσπασματικότητα της δική μας μνήμης. Στην αναμέτρηση με τις αυταπάτες της εικονοποιίας, η έλλειψη μετατρέπεται σε ύλη. Πόσο αντικειμενική είναι η σχέση μας με τα καθημερινά αντικείμενα που μας περιβάλλουν; Πόσο αντικειμενικά βλέπουμε τα σημεία αναφοράς πάνω στα οποία δομείται η αντίληψή μας για τον κόσμο και τη ζωή μας; Οι δύο καλλιτέχνες φωτίζουν αυτή τη λεπτή γραμμή που μας συνδέει με το γνώριμο και την αναπαράστασή του: την ανάδυσή του στην επιφάνεια, τον βυθό που καλεί και την ενδιάμεση ωχρή ρευστότητα.

Στην έκθεση παρακολουθούμε προσωπικές και τεχνικές διαδικασίες διάρθρωσης των εικόνων, το αρνητικό και το θετικό, τις λησμονημένες- από καιρό- προγλωσσικές μας αναμνήσεις, το punctum. Σαν σε ένα παιχνίδι ερωτοαπαντήσεων, ένας ζωγραφικός πίνακας μας οδηγεί σε μία λέξη και μία λέξη σε έναν πνιχτό ήχο τον οποίο ακολουθεί μια έκρηξη χρώματος· από την τονικότητα της σιωπής, στη σκιά και το σκοτάδι και στη συνέχεια πάλι πίσω στην επιφάνεια, στο απλό αίσθημα ευχαρίστησης που προκαλεί η μπογιά πάνω στον καμβά.

Οι Κασάπης και Χατζηνικολάου συλλογίζονται μαζί και χώρια σε έναν εύστοχα χορογραφημένο διάλογο, κατά τη διάρκεια του οποίου η τοποθέτηση του ενός δίνει βήμα στον άλλον. Χωρίς σαφήνεια για το τι λέγεται και τι αποσιωπάται, οι δυο τους, μας ωθούν προς έναν οντολογικό ορίζοντα, δικό τους και όλων μας, κάπου ανάμεσα στο μπλε ενός παιδικού αυτιού και την ευπάθεια μιας υπόλευκης πινελιάς.

Η σιωπή της ζωγραφικής, ο ρυθμός, τα σχολιστικά χειρόγραφα όπου η βιασύνη των λέξεων δημιουργεί έναν κολλώδη ιστό νοημάτων, η εμμονική εγγραφή και επανεγγραφή, το απτό, ο λήθαργος της συσσώρευσης, μία συνεχής ροή οπτικών σηματοδοτήσεων που φαντάζουν να αναδύονται από ένα αχνό εσωτερικό βάθος. Οι Κασάπης και Χατζηνικολάου ανασύρουν στην επιφάνεια εικόνες που γνωρίζουμε, που γνωρίζαμε, που βλέπουμε, που κάπου έχουμε ξαναδεί.

Ο Ανδρέας Ράγκναρ Κασάπης κοιτάζει φωτογραφίες, ζωγραφίζει, συνθέτει και γράφει. Ο Κωνσταντίνος Χατζηνικολάου είναι εικαστικός, συγγραφέας και κινηματογραφιστής. Αυτή η έκθεση βασίστηκε σε μία φιλία και έναν μακροχρόνιο διάλογο για τις εικόνες και τη διαδικασία παραγωγής τους.

~

Ο Ανδρέας Ράγκναρ Κασάπης (1981) ζει κι εργάζεται στην Αθήνα, όπου ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Σχολη Καλων Τεχνών της Αθήνας (1999-2004). Το φάσμα των μέσων που καλύπτουν τα έργα του είναι η ζωγραφική, το σχέδιο, η φωτογραφία, το κείμενο, ο ήχος και η μουσική. Εχει εργαστεί ως σκηνογράφος και ως καθηγητής.

Στο καλλιτεχνικό του έργο επικεντρώνεται σε θεματικές που αφορούν τους μηχανισμούς της αντίληψης, μνήμης και αναπαράστασης μέσα στην πολιτιστική ιστορία. Η θεματικές αυτές εξετάζονται στο έργο του έχοντας ως βασικά μεθοδολογικά εργαλεία την θεωρία της ψυχανάλυσης , την φαινομενολογία και την σύγχρονη πολιτιστική κριτική.

Ατομικές Εκθέσεις: Songs. Αθανάσιος Αργιανάς / Ανδρέας Ράγκναρ Κασάπης (Hero Gallery ‘Αμστερνταμ 2018), Κυματοθραύστης (Ανεξάρτητος χώρος, Αθήνα 2015), Πως μπορεί κανείς να θυμηθεί την δίψα; (Loraini Alimantiri Gallery, Αθήνα 2011), Bones are tight (Loraini Alimantiri Gallery, Αθήνα 2008), Numb (Loraini Alimantiri Gallery, Αθήνα 2006).

Επιλεγμένες Ομαδικές Εκθέσεις: Documenta 14 (καλλιτ. διευθυντής Adam Szymczyk επιμ. Κατερίνα Τσέλου, Αθήνα, Κάσελ 2017), Reverb: new art from Greece (επιμ. Εβίτα Τσοκάντα – Ειρήνη Ευσταθίου, Βοστόνη, 2014), Hell as Pavillion (επιμ. Νάντια Αργυροπούλου, Palais de Tokyo, Παρίσι, 2013), Heaven, Athens Biennale (επιμ. Χριστόφορος Μαρίνος, Αθήνα 2009), Anathena (επιμ. Μαρίνα Φωκίδη – Μαρίνα Γιώτη, Αθήνα 2006).

Επιλεγμένες Σκηνογραφίες: Era Povera, Πατρίσια Απέργη (Αθήνα 2012). Όσα η καρδια μου στην καταιγίδα, Bijoux de Kant (Αθήνα 2012). Blossom, Αγνή Παπαδέλη Ρωσσέτου.

Επιλεγμένα Μουσικά έργα: Rooms in Negative – Lucky Boys έκδοση σε κασέτα (Untitled.1)2019. Rooms in Negative, έκδοση σε δίσκο βινυλίου (2009), Look and the Beast, Μουσική για την παράσταση χορού της Αγνής Παπαδέλη Ρωσσέτου

Ο Κωνσταντίνος Χατζηνικολάου (1974) γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε τοπογραφία στο Ε.Μ.Π., σινεμά στη Νέα Σορβόννη, ψηφιακές μορφές τέχνης στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα της Α.Σ.Κ.Τ. Η πρακτική του
περιλαμβάνει κείμενα, φιλμ, περφόρμανς, φωτογραφία, εγκαταστάσεις.

Το 2013 συμμετείχε στην 4 η  Μπιενάλε της Αθήνας, ενώ το 2017 παρουσίασε δύο έργα στην documenta 14. Το 2019 προβλήθηκε η κινηματογραφική του δουλειά σε Σούπερ 8 στο Belvedere 21 της Βιέννης.

Έχει εκδώσει το μυθιστόρημα «Ιάκωβος» (εκδόσεις αντίποδες, βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου πεζογράφου Μένης Κουμανταρέας) και την ποιητική συλλογή «Μίμοι» μαζί με τον Ανδρέα Ράγκναρ Κασάπη. Τακτικός συνεργάτης στις Τέχνες & Γράμματα της Καθημερινής. Κείμενά του έχουν δημοσιευθεί σε συλλογικούς τόμους, καταλόγους και περιοδικά.

Υπήρξε μέλος της κινηματογραφικής ομάδας Κίνε.