ίαση

Η IΑΣΗ ξεκινά από την αρχή όλων, τα σώματά μας που ανασαίνουν. 

Λίγοι συνειδητοποιούν πόσο περιορίζουμε την αναπνοή και τη ζωή μας. H ικανότητα να αναπνεύσουμε και να αφουγκραστούμε τον κόσμο είναι η πιο ζωτική πράξη μοιράσματος και αντίστοιχα η εκπνοή ίσως η πιο γενναιόδωρη πράξη δωρεάς. Όσο πασχίζουμε να ανασάνουμε η ρυθμική κυκλικότητα διακόπτεται και οι επιπτώσεις είναι τόσο υπαρξιακές όσο και πολιτικές. Πόσο οξυγόνο μας αναλογεί σε έναν κόσμο που φλέγεται; Μπλοκαρισμένοι, ανίκανοι να ανασάνουμε και να αρθρώσουμε λόγο, όχι τόσο για την εκφορά και τη σημασία των λέξεων, όσο για να εισακουστούμε. 

Η ΙΑΣΗ είναι το νέο έργο της Γεωργίας Σαγρή και συνάμα η έρευνα και πρακτική που δουλεύει η καλλιτέχνιδα εδώ και δέκα χρόνια και πιο πρόσφατα στο εργαστήριο της, την Ύλη[matter]HYLE, στο πλαίσιο της δικής της εκπαίδευσης και προετοιμασίας. Στον TAVROS πήρε μια νέα μορφή μέσα από ατομικές συνεδρίες με συμμετέχοντες που δήλωσαν συμμετοχή σε ένα ανοιχτό κάλεσμα. Οι συνεδρίες βασίστηκαν στις δικές τις ασκήσεις και σωματικές τεχνικές που αξιοποιούν την αναπνοή, την κίνηση και τη φωνητική εκπαίδευση.

Οι συνεδρίες πραγματοποιήθηκαν ατομικά σε εβδομαδιαία βάση για μία περίοδο περίπου δύο μηνών σε μια ειδικά προορισμένη μαλακή σκηνή, ένα έργο τέχνης που φιλοξένησε τη διαδικασία. Η Σκηνή της Ανάρρωσης βασίζεται στη θέση της Σαγρή ότι «ζούμε τη ζωή μας διαρκώς σε μια σκηνή, δίνοντας παραστάσεις δίχως διακοπή. Η Σκηνή της Ανάρρωσης είναι ο τόπος στον οποίο μπόρεσαν οι συμμετέχοντες/-ουσες να απελευθερωθούν έστω για λίγο από τη νεύρωση της παράστασης στους άλλους και στον εαυτό τους. Εκεί μπόρεσαν να αισθανθούν ασφαλείς και απελευθερωμένοι από οποιοδήποτε κοινό». Καθετί που συνέβη στις συνεδρίες παραμένει απόκρυφο και ιδιωτικό. Υπάρχουν εκεί, χωρίς καμία αναπαράσταση. 

Οι νέες φόρμες ωστόσο απαιτούν νέο λεξιλόγιο και με την ΙΑΣΗ η Σαγρή θέτει εκ νέου τους όρους του παιχνιδιού. Μεταξύ ακτιβισμού, περφορμανς και αυτο-θεραπείας, η πρακτική αυτή είναι η αναζήτηση για το κατάλληλο λεξιλόγιο. Τα σώματα στην ΙΑΣΗ γεννούν τις δικές τους κοσμολογίες, παραμερίζοντας την επιστημονική αργκό, επιτρέποντας περισσότερο ενστικτώδεις αντιδράσεις. Μετά τις συνεδρίες η καλλιτέχνης κρατούσε αρχείο σκέψεων από τη φευγαλέα στιγμή που το σώμα βρισκόταν σε διαδικασία άσκησης και θεραπείας. Η γλώσσα και οι όροι μεσολαβούν στο τότε και το τώρα σκιαγραφώντας νέες μορφές ύπαρξης. Η ΙΑΣΗ είναι ένα πρωτότυπο σενάριο για νέους τρόπους ύπαρξης και φροντίδας του εαυτού μας και των άλλων. Επίσης, η ΙΑΣΗ είναι η αναζήτηση νέων μορφών, στις οποίες ο χρόνος αφιερώνεται σε σκέψη και έρευνα και το ορατό και το μη-ορατό απομένει να εμφανιστούν. 

Παράλληλα και ενδιάμεσα των συνεδριών, η Σαγρή χρησιμοποίησε τις δικές τις απτικές ικανότητες για να αποτυπώσει και να σχεδιάσει τα πρωταρχικά: τη μνήμη του σώματος και τα σημεία του πόνου. Τα σχέδια αυτά συνθέτουν μαζί με τις συνεδρίες και την περφορμανς τη ραχοκοκαλιά της έκθεσης. Κατά τη διάρκεια της έκθεσης επικράτησε η αίσθηση μιας διαρκούς περιοδικότητας όπου έργα της Σαγρή εμφανίζονταν, τοποθετούνταν, επανατοποθετούνταν σε διάλογο το ένα με το άλλο. Η έκθεση λειτούργησε ως ένας ζωντανός οργανισμός που συστέλλεται και διαστέλλεται κρατώντας την αναπνοή του ενδιάμεσα. 

Το νέο αυτό έργο εξελίχθηκε σταδιακά και παράλληλα σε τρεις χώρους τέχνης και τρεις πόλεις – το Mimosa House στο Λονδίνο, τον TAVROS στην Αθήνα, και το De Appel στο Άμστερνταμ. Η γνώση που αποκτήθηκε στον ένα χώρο μεταφέρθηκε στον άλλο, εμπλουτίζοντας τη διαδικασία. Η παρουσία της καλλιτέχνιδας αντανακλά την αδυναμία για μια διαρκή αναπαραγωγή εικόνων μέσα από τις οποίες είτε συγχέουμε, είτε ερμηνεύουμε εαυτούς. Η Γεωργία Σαγρή, έμπειρη στις επαναλήψεις, χρησιμοποιεί την κυκλικότητα ως κομμάτι έρευνας. Αντί τριών ομόκεντρων κύκλων, οι τρεις χώροι και πόλεις συνδέθηκαν προσωπικά. Ένα βήμα, μία ανάσα τη φορά.

Η επίκαιρη ανάγκη για ανθρώπινη επαφή και για ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο έφερε την ΙΑΣΗ στον TAVROS. Στον πυρήνα της θέσης ότι η τέχνη δεν χρειάζεται μόνο καθαρή υλικότητα αλλά και άλλα συστήματα που ενεργοποιούν τη δράση, μειώνουν την αποξένωση, τα σώματα προγραμματίζονται εκ νέου, μαθαίνοντας να δίνουν και να δέχονται φροντίδα και αγάπη. Η ΙΑΣΗ παρέχει τη βάση για μια συζήτηση για το σώμα (τόσο το ουράνιο όσο και το κοσμικό), την ακινησία (μέσα από την αποχή) και τη φωνή που είναι η προϋπόθεση κάθε πολιτικής ύπαρξης. Ο πόνος και η υποκειμενικότητα αφαιρούνται από τα εγκόσμια ενώ μας δίνεται η ευκαιρία μιας διαδικασίας ίασης, ένα νέο κεφάλαιο ζωής. 

Η Γεωργία Σαγρή έχει εκθέσει διεθνώς έργα της τόσο σε ατομικό όσο και ομαδικό επίπεδο: Portikus, Φρανκφούρτη / Mέιν, Γερμανία (2018)- Kunstverein Braunschweig, Γερμανία(2017, 2018)-Moυσείο Κυκλαδικής Τέχνης (2017)- Moυσείο Μοντέρνας Τέχνης, Βερολίνο, Γερμανία (2016, 2015)-  Forde, Γενεύη, Eλβετία (2015)-Kunsthalle Bασιλεία, Ελβετία(2014)- MoMA, Nέα Υόρκη, ΗΠΑ (2013)- Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης, Βαρσοβία, Πολωνία (2013)-Guggenheim Bilbao,  Iσπανία (2011)- MοΜA, Νέα Υόρκη, HΠΑ (2011)-Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Θεσσαλονική (2011), Συλλογή Δάκη Ιωάννου, Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ, Αθήνα (2006). Η καλλιτέχνις έχει επίσης συμμετάσχει στη Documenta 14 (2017), στη Manifesta11 (2016), στη Μπιενάλε της Κωνσταντινούπολης (2015), της Λυών (2013), του Μουσείου Whitney(2012), της  Θεσσαλονίκης (2011) και της Αθήνας (2007). Το 2014 η Σαγρή ξεκίνησε την Ύλη, έναν ημιδημόσιο/ημιιδιωτικό χώρο στο κέντρο της Αθήνας. Η μονογραφία της εκδόθηκε από τον οίκο Sternberg μετά την ατομική έκθεσή της “Georgia Sagri Georgia Sagri” στο Kunstverein Braunschweig και την έκθεση “Georgia Sagri and I” στο Portikus. Tο καλοκαίρι του 2019 της έγινε πρόταση να αναλάβει την οργάνωση και λειτουργία του πρώτου Performance Art studio στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας.